Bandilli...

Njoni, tu hec m'rrugët, pa njonën qi kishte dalë m'dallapt' (= penxhere)

ene po ia bojte me sy e me lloj lloj isharetesh e nozesh. Burri huj hypi

nolt tu iu morë shpirti pri vrapit ene ajo e shtjeu mrena. Sa kishin myllë

derën e u bonë hazër për t'iu vu punvet, u nigju e ramja derës ene, si

përherë m'ksi rastesh, u nigju ene gruaja qi tha: "qyqa, burri!" Robi huj

s'dite çere me bo e ka me hy, po gruaja, ksaj rradhe, nryshe ka herët qera,

nuk e futi as m'dallap, as poshtë minerit, po u tregu mo e qut ene i tha:

"Kap shpejt at' hekër e bo sikur po hekuros kto lëvere!" Ai nuk e zgjati,

po kapi hekrin e iu vu punës tu hekuros. Kur burri hyni mrena, pa rob'n e

huj ene pyti: "Kush o ky, mi gru?" "E kom mor una me m'hekuros lëveret,

se m'ra bretku e s'kom takatë me ia dalë punëve vetëm". E hongri Zavalli.

Nërkohë robi huj, masi i boni lëveret palë, lo hekrin ene thyu xëverkun e

dul përjashta. Rrugës për shpi shef i shok'n e vet ene i kallxoi se ç'i kishte bo vaki. Shoku vet vu dorën m'ballë e i tha: "Cere thu ti, mër jahu! Po ti paske hekuros ato qi lava u' gje(=dje)!"