Fut Zeqir qit Sotir!

Shkoi Zeqiri m'Greqi me punu ke Vasili me Vasiliqinë, qi ishin i çift greknish ka ato qi nuk i rrjedh çesmja (=nuk pjellin). Vasili i tha se pa u bo kaurr e pa nërru emnin nuk kishte për ta morë m'punë. Kshuqi Zeqiri, gjithë siklet, shkoi ke qisha me u pagzu. E kapi prifti, e xhëveshi n'mes t'miletit ene e zhyti tre herë mei kazon me ujë "të beku" tu i thonë për çdo herë: "Fut Zeqir, qit Sotir! Fut Zeqir, qit Sotir! Fut Zeqir, qit Sotir!" Masi u bo Zeqiri Sotir, filloi punë ke Vasiliqija ne ke Vasili.

Erdh' kreshmja ene, simas adeteve t'kaurrve, Sotiri nuk duhet t'hajte mish. Po a mun rrite "Sotiri" pa mish?! Kshu qi, boni ç'boni e u nrejt notën e poqi i pulë t'modhe. Mirpo erdh' era deri nolt ke Vasiliqija, qi u nre e fugoi për m'guzhinët. E kapi "Sotirin" gjallë ene i tha: "Sotiiir! Po mëkaton, more i paudhë! C'është ajo pulë që ke vënë në zjarr?!" "Po nuk o pulë, mi, se o pras!" Vasiliqija u shkëly sysh: "Uëëë, more mavri, po ç'thua, mo?" "Pras, mi, pras!" njulte komë "Sotiri". "Me kë tallesh, more malukat?! Si u bëka pula presh?" "Po bohet, mi zoje, bohet! E shtje tre herë n'ujë ene i thu: fut pulë, qit pras, fut pulë, qit pras, fut pulë, qit pras..."